آدمهایی هستند که نمیخواهند عاشق کنند، اما عاشقشان می شوی. ناخواسته دلت برایشان می رود. راست می گویند با چاشنیِ قشنگِ مهر. لبخند می زنند، نه برای اینکه توجهت را جلب کنند، بلکه برای اینکه لبخند جزئی از وجودشان است. در لبخندشان خدا را می بینی، اینها ساده اند، حرف زدنشان، راه رفتنشان، نگاهشان. ادعا ندارند، بی آلایشند، پاک و مهربان. چقدر دوست دارم این آدمهای بی نام، اما خاص را.
ذهن موفق
